Wanneer iedereen zich heeft voorgesteld, zegt Papadopoulos dat ze elkaar gaan bijten. ‘Simpel’, en ter illustratie bijt ze even kort in haar eigen onderarm. Angelo denkt eerst dat het een grap is en moet de neiging om te lachen onderdrukken, maar niemand anders lijkt het grappig te vinden. (…)

    Even blijft het stil, er wordt wat op en neer geschoven en gekucht. Dan komt een meisje naast hem in beweging. Aandachtig stroopt ze haar rechtermouw op en kijkt verwachtingsvol om zich heen. Wie gaat het aanbod aannemen? Op haar onderarm staat een tattoo van een slang die in zijn eigen staart bijt. Papadopoulos is tevreden over haar assertiviteit. Een van de blonde mannen kruipt langzaam op zijn handen en knieën richting het midden van de cirkel. Iets dierlijks heeft nu al bezit van hem genomen. Hij kijkt het meisje vriendelijk aan en vraagt of hij mag. Ze knikt. Ceremonieel pakt hij haar arm met twee handen vast en buigt zich naar het bleke vel op haar onderarm. Die plechtigheid, het werkt op Angelo’s lachspieren.

    Met zijn tanden zoekt de man een goede positie. Net naast de slang zet hij zijn tanden in haar vlees. Na een paar seconden opent hij zijn mond en kijkt naar de afdruk die zijn gebit heeft achtergelaten: twee gleufjes bedekt met een beetje spuug, dat hij met zijn mouw wegdept. Geen bloed. Hij vraagt of het pijn doet. Ze schudt haar hoofd en bedankt hem vriendelijk. Met dezelfde behoedzaamheid kruipt hij terug naar zijn plek in de cirkel. (…)

    Er wordt in een kuit gebeten, een neusbrug, een achillespees, een uitstekende nekwervel, de andere onderarm van hetzelfde meisje, een adamsappel – bij dat laatste wendt Angelo zijn ogen af en klemt zijn kaken op elkaar. Iedereen begint er plezier in te krijgen, het ongemak wordt weggelachen. Er hangt iets in de lucht, zoals tijdens een voetbalwedstrijd of een protest, een vorm van opwinding die maakt dat hij op zijn hoede is.